wytrych:
Zatem: jak motywujecie się do życia, kiedy widzicie, że wszystkie próby i starania, które podjęliście spełzły na niczym? Kiedy niby jest dobrze, ale nie możecie wytrzymać sami ze sobą, a nienawiść do siebie wygrywa z miłością do życia?

Trudne pytania...


wytrych:
Ha, w sumie przechodziłem nawet etap, w którym doszedłem do wniosku, że też zasługuję na życie, ale z czasem zauważam, że jestem... jakby to ująć... troszeczkę zbędny społeczeństwu. Na zasadzie: "jest to jest, jak go nie będzie to nic się nie stanie".

Ja miewam okresy, gdzie myślę, że wręcz przeszkadzam społeczeństwu a nie tylko jestem zbędny :P Ostatni był w środę (akurat pomogło mi to, że mi majster zaproponował "stałą" pracę, ale i tak mam podejrzenia, że zrobił to bo ludzie robią takie rzeczy z litości dla mnie XD ).

Jak sobie radzę? Chyba marzeniami, wyobraźnią, którą mam dość rozwiniętą i potrafię się tak w nią wczuć, że prawie wierzę w to że jest tak jak sobie właśnie wyobrażam :P Więc po prostu zaczynam wyobrażać sobie, że jest inaczej niż jest w rzeczywistości... I żyję w tych wyobrażeniach, więc praktycznie jakby tak było ;)


wytrych:
Ha, ja całe życie jestem na diecie, która nic nie daje,

A co to za dieta? Jakie ogólnie preferujesz diety, to może coś podpowiem? (bo ja tylko dwa rodzaje: taką bez wyrzeczeń, co najwyżej "ŻP" /"żryj połowę" :P / albo jakąś w miarę do zaakceptowania ale krótkotrwałą).